Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Σύγκριση των Βακχών του Ευριπίδη με τον Χριστό πάσχοντα μεταπτυχιακή εργασία Δημαρά Αλέξανδρου


Τίτλος: Σύγκριση των Βακχών του Ευριπίδη με τον Χριστό πάσχοντα
Euripides’ Bacchae and Christus Patiens
Συγγραφέας: Δημαράς, Αλέξανδρος Δημοσθένη
Ημ/νία έκδοσης: 2012
Περίληψη: Οι Βάκχες αποτελούν πράγματι μια sui generis τραγωδία. Ο χαρακτηρισμός οφείλεται στο γεγονός ότι είναι η μοναδική σωζόμενη τραγωδία με διονυσιακό θέμα σε συνδυασμό με τη συγκλονιστική ένταση της υπόθεσης και την απαράμιλλη τεχνική αρτιότητα. Ο Χριστός πάσχων από την πλευρά του παρουσιάζει μοναδικές ιδιότητες: είναι η μόνη – από άποψη μορφής τουλάχιστον – βυζαντινή τραγωδία και αναπαριστά τα ιερότερα γεγονότα της χριστιανικής πίστης (Σταύρωση, Ταφή, Ανάσταση). Η σύγκριση που επιχειρήθηκε με την παρούσα εργασία αφορά στην πρόσληψη της αρχαιοελληνικής τραγωδίας από τον (άγνωστο μέχρι στιγμής) βυζαντινό συγγραφέα και στη μετάπλαση που πραγματοποιήθηκε με την προσαρμογή των “εθνικών” στίχων στα χριστιανικά συμφραζόμενα. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στις συγκλίσεις μεταξύ των μορφών του Διονύσου και του Χριστού, όπως προκύπτουν από τα κειμενικά δεδομένα. Επίσης παρουσιάζονται εκτενώς οι προσπάθειες ανασύνθεσης των χασμάτων της εξόδου των Βακχών, τα οποία αποκαθίστανται κυρίως με τη βοήθεια στίχων του Χριστού πάσχοντος.
Bacchae constitutes a truly unique tragedy. The term applies due to the fact that being the sole surviving tragedy whose focal figure is Dionysus, it amalgamates the sensational intensity of the plot and an impeccable artistry. Christus Patiens on the other hand is yet another unequaled work with exceptional features: it is the only existing Byzantine tragedy - at least in terms of structure - which portrays the most sacred events of the Christian faith (Crucifixion, Burial, Resurrection). The juxtaposition the current dissertation has attempted tackles the reception of the ancient tragedy by the unknown Byzantine author and the transformation which was attained via his adjustment of ‘pagan’ verses to serve a Christian context. Particular emphasis was given to the interrelation between the figures of Dionysus and Jesus, which was established on the basis of textual evidence. Furthermore, the dissertation examines various scholarly attempts of reconstructing the missing parts of the exodus of Bacchae on the basis of the text of Christus Patiens.
Σχολή/Τμήμα: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Φιλολογίας
Επιβλέπων: Δανιήλ, Ιακώβ καθ.

Πλήρες Κείμενο: Πλήρες κείμενο: Main PDF

http://invenio.lib.auth.gr/record/129036

Η φωτογραφία είναι από την πολυσυζητημένη πρώτη παράσταση του Χριστός Πάσχων (1964)Εθνικό Θέατρο: Κεντρική Σκηνή 23/04/1964 - 29/04/1964.Πάνω, αριστερά: Λευκή Βεντουράτου (Κορυφαία Χορού), Έλλη Βοζικιάδου (Κορυφαία Χορού). Πάνω, στο κέντρο: Άννα Συνοδινού (Μήτηρ Θεού), Πέτρος Φυσσούν (Χριστός), Νίκος Καζής (Ιωάννης ο Θεολόγος). Κάτω: Ζωή Σκουρλά (Κορυφαία Χορού). http://www.nt-archive.gr/playDetails.aspx?playID=569

Ευριπίδη Βάκχες μτφρ.: Γιώργος Χειμωνάς εκδόσεις Καστανιώτη


Βάκχες
Ευριπίδη
μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
Εκδόσεις Καστανιώτη, 2000
97 σελ.
ISBN 960-03-0868-3, 
ISBN-13 978-960-03-0868-6,
Ελληνικό δράμα (Τραγωδία) [DDC: 882] 

"Είναι κατατεθειμένη η κάποια ιδεολογία μου μεταγραφής της Τραγωδίας –ήδη την εξέφρασα στην ΗΛΕΚΤΡΑ– για την ανάγκη και την αξία της σύγχρονης ακρόασης του τραγικού λόγου· ανάγκη αλλά και, όπως αποδείχθηκε, αποτελεσματικότητα της μεταφοράς της αρχαίας φωνής σε αναγνωρίσιμες δραματικές εντάσεις – θέλω να πω, της σύγχρονης ελληνικής φωνής, χωρίς την μεσολάβηση άλλων, εγκατεστημένων στην ποίησή μας ιδιωματικών σχημάτων. Απλά θα υπερθεματίσω, καθώς σκέφτομαι πως –ίσως περισσότερο από άλλοτε– σήμερα, όπου όλες μας οι πνευματικές φροντίδες φαίνονται να συγκλίνουν στην αναζήτηση μιας, επιτέλους, καθαρότητας στις συγκεχυμένες και κουρασμένες ψυχικές και γνωστικές εμπειρίες μας του κόσμου, η τραγωδία κατορθώνει, με τα μεγάλα και απλά, συμπαγή δραματικά της μεγέθη, αυτό που σπάνια, νομίζω όσο πάει και πιο σπάνια, στην τέχνη συντελείται: την συγκέντρωση, την ολική τακτοποίηση της συγκίνησής μας.

Αυτό εννοούσα όταν έγραφα: «Η Τέχνη πρέπει πάντα να είναι καθαρή, αφού δεν μπορεί ποτέ να είναι σαφής»."

Γιώργος Χειμωνάς 
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Αποσπάσματα  από το δοκίμιο- πρόλογο του Γεώργιου Χειμωνά :
"Ο Θεός Διόνυσος (ή Βάκχος ή Βάκχιος ή Βρόμιος ) έρχεται από την Ασία στην Ελλάδα για να επιβάλλει την λατρεία του. Τον ακολουθούν οι Μαινάδες, ιέρειες σε κατάσταση ένθεης μανίας. Οι τελετουργίες της νέας θρησκείας είναι ομαδικά όργια έκστασης μακρυά από τις πόλεις, επάνω στα βουνά. σελ. 1 παραγρ. 1
(Ένα μικρό φιλολογικό σχόλιο : το κομμάτι του θρήνου της Αγαύης έχει χαθεί από την τραγωδία του Ευριπίδη και έχει αντικατασταθεί με τον θρήνο της Παναγίας προς τον αποκαθηλωμένο Χριστό, απόσπασμα από το βυζαντινό δράμα ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΣΧΩΝ αλλά ο θεατής δεν το αντιλαμβάνεται - πρόκειται για έναν εντελώς όμοιο θρηνητικό λόγο ο οποίος διατηρεί ακέραιη την δραματική του ισχύ, από τους γόους, τους κομμούς της αρχαίας τραγωδίας έως τους επιτάφιους ύμνους της ελληνικής βυζαντινής ορθοδοξίας, και ως τα λαϊκά μοιρολόγια και τα δημοτικά τραγούδια της σύγχρονης Ελλάδας. ) σελ. 10-11

Κριτικές - Παρουσιάσεις
Βάκχες: Η ανθρώπινη ψυχή σε διαμάχη με τον εαυτό της, "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 595, 19.3.2010

Ευριπίδη Βάκχες μτφρ.: Γιώργος Χειμωνάς εκδόσεις Καστανιώτη, σ. 97

Την υποδειγματική μετάφραση των Βακχών του Ευριπίδη από το συγγραφικό χέρι του Γιώργου Χειμωνά διαβάσαμε με μεγάλη ευχαρίστηση. Στο σύντομο δοκίμιο που προηγείται της κυρίως μετάφρασης, ο Χειμωνάς σχολιάζει κάποια κεντρικά μοτίβα της θεματικής του τραγικού και της αρχαίας τραγωδίας με μεγάλη οξυδέρκεια· ο Χειμωνάς επισημαίνει «μια εγγενή λειτουργία πένθους», την οποία ο νεοέλληνας πεζογράφος προκρίνει και ως τελική ορίζουσα του τραγικού ήρωα. «Αυτός, υποστηρίζω, είναι και ο καίριος ορισμός εν γένει του τραγικού ήρωα: να είναι το απόλυτα κεχωρισμένο, αδιαπέραστα περιχαρακωμένο ατομικό ον, το οποίο μέχρι το τέλος θα υπερασπίζεται ανυποχώρητα το άβατο της ατομικής συνείδησης - για να αφανιστεί μαζί μ' αυτή. Το πένθος παράγει και συνεχώς διογκώνει την "ηρωική", δηλαδή την αυτοκτόνο υπεροψία του. Ακόμα περισσότερο, απολαμβάνει το πένθος» (σ. 5) και προσθέτει: «Ενας ανεπαίσθητος, διάχυτος έρως του πένθους περιβάλλει ολόκληρη την τραγωδία - όλα τα πρόσωπά της (δράστες, χορός και εξάγγελοι) αποδέχονται υποφέροντας - αλλά προπαντός ησυχάζοντας το τετελεσμένο της πτώσης» (σ. 5).

Συνοπτικά η υπόθεση των Βακχών έχει ως εξής: Ο Διόνυσος, γιος του Δία και της κόρης του Κάδμου Σεμέλης, φτάνει στη Θήβα με ανθρώπινη μορφή για να επιβάλει εκεί τη λατρεία του. Οι κόρες του Κάδμου αμφισβητούν τη θεϊκή καταγωγή του και γι' αυτόν τον λόγο τρελαίνονται από τον θεό και ως Μαινάδες παραμένουν στον Κιθαιρώνα. Ο Πενθέας, γιος τής Αγαύης, επίσης αρνείται να δεχτεί τη λατρεία του νέου θεού και στρέφεται ενάντια στις Μαινάδες. Συλλαμβάνει τον Διόνυσο, ο οποίος, με τη σειρά του, ελευθερώνεται και με σεισμό καταστρέφει το παλάτι. Ο Διόνυσος εκδικείται τον Πενθέα για την ασέβειά του. Τον πείθει να μεταμφιεσθεί σε Μαινάδα για να κατασκοπεύσει τις Θηβαίες στον Κιθαιρώνα και όταν φτάνει στο βουνό, οι Μαινάδες και πρώτη η μητέρα του η Αγαύη τον διαμελίζουν. Οταν ο Κάδμος πληροφορείται το συμβάν πηγαίνει στον Κιθαιρώνα και συλλέγει τα κομμάτια του κορμιού του. Η Αγαύη επιστρέφει θριαμβευτικά στην πόλη μεταφέροντας το κεφάλι του Πενθέα, θεωρώντας το κεφάλι λιονταριού. Στη συνέχεια, ο Κάδμος την κάνει να συνειδητοποιήσει τι έχει πράγματι διαπράξει και το έργο τελειώνει με την εμφάνιση του Διόνυσου ως θεού πλέον, από το θεολογείο, που ανακοινώνει τη δυσοίωνη τύχη των ηρώων και εδραιώνει τη θρησκεία του.

Αν ανατρέξουμε στη μυθολογία των αρχαίων Αιγυπτίων θα συναντήσουμε την ανασύνθεση του σώματος του αρχαίου θεού Οσιρι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που παρακολουθούμε το φούσκωμα των νερών του Νείλου και τη γονιμοποίηση των εδαφών του αιγυπτιακού Δέλτα που ακολουθεί. Στο τέλος των Βακχών κυριαρχεί απαισιοδοξία καθώς δεν υπάρχει ανασύσταση του σώματος του βασιλιά Πενθέα, που κείτεται διαμελισμένο. Ο Πενθέας, γόνος, ο ίδιος, δράκοντα ή φιδιού, σύμβολο της τάξης και της ηθικολογίας, ηττάται κατά τη σύγκρουσή του με τον Διόνυσο, τον θεό της γονιμότητας -τον όμαιμό του Διόνυσο- επειδή τον εξύβρισε.

«Ο Διόνυσος, αρσενικός θεός της γονιμότητας, μετενσάρκωση της αρχής της ζωτικότητας και της ανάπτυξης στη φύση, που περιέχει στη λατρεία του όλους τους ζωικούς χυμούς και τα υγρά συστατικά της ζωής, όπως το νερό, το κρασί, το γάλα, το αίμα και το σπέρμα, εξυβρίζεται από τον Πενθέα, πως δήθεν είναι «ένας ψευτοθεός, ένας φτηνός γόητας γυναικών, που όλες τον ερωτεύονται και παρασύρονται σε ακολασίες μαζί του» (Βάκχες, μτφρ.: Γ. Χειμωνάς σ. 2), μια ύβρις εναντίον της Αφροδίτης επίσης. Ο ίδιος ο Διόνυσος, που εμφανίζεται ως θηλυκόμορφος νέος, φέρνει μαζί του τη λατρεία του, που συμπεριλαμβάνει τον σπαραγμό (τον διαμελισμό σωμάτων ζώων, ενίοτε και ανθρώπων) και την ωμοφαγία, αναγκαίες διαδικασίες για να εξασφαλιστεί η γονιμότητα της γης καθώς και για να διατηρηθεί το φαινόμενο της ζωής.

Ο Διόνυσος εκδικείται τον Πενθέα για την ασέβειά του εμφυσώντας του την τρέλα και μεταμφιέζοντάς τον σε γυναίκα (οι Μαινάδες δεν ανέχονταν την ανδρική παρουσία). Ο Πενθέας, που μαθαίνει από τον ξένο -τον Διόνυσο- πώς πρέπει να ακκίζεται μια γυναίκα και πώς ο ίδιος να φτιάχνει τις μπούκλες του, τη ζώνη του, τις πιέτες της ρόμπας του, φτάνει να συμπεριφέρεται σαν μεταμφιεσμένος ομοφυλόφιλος, για να πορευτεί τελικά κατ' αυτόν τον τρόπο ώς τον θάνατο.

Ο Πενθέας, όπως και κάθε άνδρας έχει κι αυτός το θηλυκό του κομμάτι, το οποίο όμως του προκαλεί αποστροφή, τρόμο, μα και ηδονή ταυτόχρονα. Το μοτίβο της θηλυκότητας στις Βάκχες έρχεται να συναντήσει τούτο της τρέλας - τα δύο δώρα του Διόνυσου προς τον Πενθέα-, αποσφραγίζοντας καίρια την προβληματική της ανθρώπινης ψυχής, η οποία σε τούτο το δράμα του Ευριπίδη εμφανίζεται να κατασπαράσσει τον εαυτό της. Η σύγκρουση λογικότητας κι ενστίκτου στις Βάκχες, πρωταρχικός διχασμός της ανθρώπινης ψυχής, δεν θα ειρηνεύσει, παρά θα «εκδραματίσει» όλη τη ρηξιγενή της φύση με μια συγκλονιστική διονυσιακή τελετή.

Οι πανάρχαιες διονυσιακές τελετές έχουν έναν χαρακτήρα εξαιρετικά πολυσήμαντο, καθώς συνδέονται θεματικά με πλήθος άλλες θρησκευτικές τελετουργίες αρχαίων λαών (όπως π.χ. των Αζτέκων) και στοχεύουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, στη διατήρηση λεπτών ισορροπιών στην ανθρώπινη ψυχική πραγματικότητα, κυρίως με τη μορφή που αυτή κοινωνικοποιήθηκε σε πρωτόγονα κοινοτικά σχήματα. Το κυνήγι κεφαλών, η ανθρωποθυσία, ο κανιβαλισμός δεν είναι φυσική συμπεριφορά του πρωτόγονου ανθρώπου, πιστεύει ο Mircea Eliade, μα μια συμπεριφορά βασισμένη σε μια θρησκευτική θεώρηση της ζωής, που στοχεύει στην εξασφάλιση της ζωής των φυτών. «Για να συνεχίσει να υπάρχει ο κόσμος των φυτών, ο άνθρωπος πρέπει να σκοτώνει και να σκοτώνεται, πρέπει να ασκεί τη σεξουαλικότητα μέχρι το ακραίο της όριο, το όργιο», προσθέτει ο Μ. Eliade (Jan Kott, Θεοφαγία, Εξάντας, σ. 218). Καθώς όμως η σεξουαλικότητα δεν είναι παρά μία μόνο από τις παραμέτρους της ανθρώπινης ψυχής και, κυρίως, τούτη που ενοποιεί, που συνθέτει τον αντινομικό και ρηγματώδη της χαρακτήρα, δεν θα 'ταν άστοχο να επισημάνουμε τη θυσία τούτης της σεξουαλικότητας προ του καθήκοντος της εξάλειψης μιας πρωταρχικής ενοχής με το σταυρικό μαρτύριο του Ιησού Χριστού κατά τους χριστιανικούς αιώνες, με την επικράτηση του Χριστιανισμού.

Ο παραλληλισμός του σταυρικού μαρτυρίου και της τελετουργίας της Μεγάλης Εβδομάδος με τις διονυσιακές τελετές μόνον άστοχος δεν είναι - η συσχέτιση έχει ήδη επιχειρηθεί από τον Φρόιντ (Freud). Η θυσία του Θεανθρώπου χάριν της εξιλέωσης και της σωτηρίας της ανθρωπότητας επιχειρείται εδώ με διαφορετικούς όρους. «Ο άγιος Χρυσόστομος γράφει ότι στην Ευχαριστία ο Χριστός πίνει το ίδιο του το αίμα», ενώ «η θεωρία της Mactation, που παρουσιάστηκε τον 16ο αιώνα, μιλούσε για τον «σφαγιασμό» του Χριστού από τον ιερέα στο ιερό» (Jan Kott, Θεοφαγία, σ. 230).

Αν η επιβίωση τούτων των παγανιστικών συμβολισμών πείθει για την επανάληψη κι επαναπρόσληψη αρχετυπικών εικόνων του ιερού από την αρχαιότητα ώς τη χριστιανική Δύση, πρέπει να παρατηρήσουμε πως ο συμβολισμός της Σταύρωσης βαρύνεται με το χρέος της εξάλειψης εκ μέρους του Θεανθρώπου, χάριν της ανθρωπότητας, μιας διπλής ενοχής, ενοχής σε μεγάλο βαθμό κληρονομημένης από το παρελθόν: Πρώτον η ανθρωπότητα είναι αμαρτωλή, δεύτερον τούτη η αμαρτωλή ανθρωπότητα θα σταυρώσει τον ίδιο τον Θεό, ο οποίος με την ανθρώπινη μορφή του έχει έρθει για να τη σώσει. Ο συμβολισμός είναι δυσβάσταχτος για τον άνθρωπο, που μερικούς αιώνες νωρίτερα έχει γνωρίσει την persona του τραγικού ήρωα στην αρχαία τραγωδία, και την ύβρι που οδήγησε τον Οιδίποδα στην τύφλωση.

Στις Βάκχες συμμετέχει ολόκληρο το βασιλικό σόι του Πενθέα, που είναι και συλλογικά ένοχο, η έννοια της ύβρεως θεμελιώνεται έτσι ολόπλευρα σε σχέση με τη μορφή του Πενθέα - είναι άραγε τυχαία η προέλευση τούτου του ονόματος από τη λέξη «πένθος», για να επανέλθουμε στην εισαγωγική παρατήρηση του Γ. Χειμωνά, όσον αφορά «την εγγενή λειτουργία του πένθους» στην αρχαία τραγωδία. Οσον αφορά το αρχαίο δράμα, κεντρική είναι η ανάληψη της ευθύνης -η στάση μπροστά στο τραγικό πεπρωμένο- προ μιας πρωταρχικής ενοχής, πρωταρχικότερης ίσως του πένθους (συλλογική ενοχή της ανθρωπότητας που γέννησε το αρχαίο δράμα;), ένα ψυχικό δεδομένο ανιχνεύσιμο ευδιάκριτα, όπως είπαμε και στη θεματική του Χριστιανισμού, όπου, όμως, η τραγικότητα έχει αρθεί πλέον μέσα από τη θυσία του Θεανθρώπου.

Αν ο Θεός στις Βάκχες εμφανίζεται ως ο κατεξοχήν καταστροφέας, φτάνει κανείς στη διαπίστωση πως τα θεϊκά αρχέτυπα - ή το αρχέτυπο του Θεού, καλύτερα - ουδέποτε υπήρξαν απαλλαγμένα από έναν ριζικά επιθετικό χαρακτήρα - ο Θεός των Ιουδαίων είναι ο Θεός του Παραδείσου, μα και της Κόλασης. Το αρχέτυπο του Θεού, βαθύτατη ανθρώπινη ψυχική πραγματικότητα, ενοποιεί θα λέγαμε τις ανορθολογικές προϋποθέσεις-παραμέτρους της ανθρώπινης ψυχής, «τις συναρμολογεί» μέσα στην αποσπασματικότητα και αντινομικότητά τους, μα και συγκρατεί, διά μέσου της θρησκευτικότητας, την ανθρώπινη ψυχή μέσα από όλο τον ρηξιγενή χαρακτήρα που τούτη έχει. Στις Βάκχες, σ' αυτό το αριστοτεχνικό ιχνογράφημα της ανθρώπινης ψυχής -όπου τούτη εμφανίζεται αδηφάγος με τις ίδιες της τις σάρκες-, όπου η διονυσιακή ορμή και η πανουργία παλεύουν με το έλλογο, η σωτηρία δεν επιτυγχάνεται και η κάθαρση πραγματοποιείται καθώς η ανθρώπινη ψυχή έρχεται να προσφερθεί στον θεατή έτοιμη ν' αποσυντεθεί στα εξ ων συνετέθη -ίσως η μόνη δυνατότητα ν' αποκτήσει κάποτε την ακεραιότητά της, αν κατόπιν ανασυγκροτηθεί γνωστικά- ο ρόλος της τέχνης και του αρχαίου δράματος.

Η Αγαύη θρηνεί πάνω από το κομμένο κεφάλι του γιου της Πενθέα, κεφάλι που η ίδια έκοψε περνώντας τον Πενθέα για λιοντάρι - πώς αγνοούσε άραγε πως στον Κιθαιρώνα δεν υπήρχαν λιοντάρια; Στοχαζόμενοι πάνω στην εικόνα του ανθρώπου στο έργο του Ευριπίδη, ας θυμηθούμε τέλος και κάτι άλλο: Οι ταύροι σκύβουν ταπεινά τα κεφάλια τους όταν τους πλησιάζουν οι Μαινάδες για να τους κομματιάσουν, αποτίοντας φόρο τιμής στον ανώτερό τους, όσον αφορά την αγριότητα, άνθρωπο.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=143048
http://www.biblionet.gr/book/45342/%CE%95%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82,_480-406_%CF%80.%CE%A7./%CE%92%CE%AC%CE%BA%CF%87%CE%B5%CF%82

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΡΑΤΕΑ ΜΕ 13 ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ-ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ


Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου και εορτάζεται στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα.
Τιμώντας την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου η «ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ» όπως κάθε χρόνο, διοργανώνει με την Πειραματική Σκηνή «ΘΕΣΠΙΣ» ένα φεστιβάλ θεατρικών παραστάσεων που φέτος θα διεξαχθεί την Παρασκευή 27, το Σάββατο 28 και την Κυριακή 29 Μαρτίου 2015 και ώρα 8:30μ.μ. στο χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου Κερατέας.
Πολλές ομάδες, πολλοί σκηνοθέτες και ακόμα περισσότεροι ηθοποιοί από 13 θεατρικές ομάδες της Ανατολικής Ατιικής - Μεσογείων θα συναντηθούν σε μια τριήμερη γιορτή.

Συμμετέχουν:
Πειραματική Σκηνή «ΘΕΣΠΙΣ» “ΧΡΥΣΗΣ ΤΟΜΗΣ” Κερατέας
Θεατρική ομάδα «ΠΕΡΙΞ» 2ου Γυμνασίου Καλυβίων
Θεατρική ομάδα Λαυρίου «ΕΞΟΡΥΞΗ», Ν.Π.Δ.Δ «ΘΟΡΙΚΟΣ»
Θεατρική ομάδα Συλλόγου ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΩΝ Λαυρεωτικής
Θεατρική ομάδα «ΦΟΙΛΙΣΤΡΟΝ» Φ.Ε.Σ Σύλλογος «Η Κάντζα»
Θεατρική ομάδα Κουβαρά
Θεατρική ομάδα «ΠΑΝΙ ΜΕ ΣΟΜΑ» Κάντζας
Θεατρικό εργαστήρι Ενηλίκων Κερατέας «ΘΕΣΠΙΣ», Ν.Π.Δ.Δ «ΘΟΡΙΚΟΣ»
Θεατρικό Εργαστήρι «ΘΕΣΠΙΣ» Εφήβων Κερατέας, Ν.Π.Δ.Δ «ΘΟΡΙΚΟΣ»
Θεατρικό Εργαστήρι Γλυκών Νερών
Θεατρική Πορεία «ΑΝΟΙΧΤΑ ΠΑΝΙΑ» Δήμου Σαρωνικού
Θεατρικό Εργαστήρι Παλαιάς Φώκαιας - Σαρωνίδας – Αναβύσσου
Θεατρική ομάδα «ΧΩΡΙΣ ΤΣΙΝΟΡΑ» Νέας Μάκρης


Είσοδος ελεύθερη

Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2015 από τον Krzysztof Warlikowski

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα.

Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος για να γράψει το μήνυμα, το οποίο μεταφράζεται σε περισσότερες από 20 γλώσσες, δημοσιοποιείται μέσα από το δίκτυο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και τα Εθνικά του Κέντρα (περισσότερα από 90 Εθνικά Κέντρα και πολλά Συνεργαζόμενα Μέλη) αλλά και θεατρικούς οργανισμούς σε όλο τον κόσμο, είθισται να διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Κατά καιρούς μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς, Τζον Μάλκοβιτς, Ντάριο Φο κ.ά.

Για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2015, το μήνυμα ανατέθηκε να γραφτεί από τον σκηνοθέτη Κριστόφ Βαρλικόφσκι: 

http://en.wikipedia.org/wiki/Krzysztof_Warlikowski
ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΘΕΑΤΡΟΥ
από τον Krzysztof Warlikowski

Οι αληθινοί δάσκαλοι του θεάτρου συχνά απαντώνται εκτός σκηνής. Και γενικώς δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για το θέατρο ως μηχανισμό αντιγραφής συμβάσεων ή αναπαραγωγής κοινοτυπιών. Επικεντρώνονται περισσότερο στην πηγή της παρόρμησης, τα πραγματικά ζωογόνα ρεύματα που τείνουν να υπερβούν τις θεατρικές αίθουσες και τα πλήθη που είναι διατεθειμένα να αντιγράψουν έναν οποιοδήποτε κόσμο. Αντιγράφουμε αντί να δημιουργούμε κόσμους που να εστιάζουν ή και να εξαρτώνται από τον διάλογο με το κοινό και τα υποδόρια συναισθήματά του. Ενώ στην πραγματικότητα τίποτα δεν μπορεί να αποκαλύψει καλύτερα από το θέατρο τα κρυμμένα πάθη.
Αρκετά συχνά στρέφομαι στη λογοτεχνία για να με καθοδηγήσει στη σωστή κατεύθυνση. Κάθε μέρα που περνά σκέφτομαι τους συγγραφείς που σχεδόν εκατό χρόνια πριν περιέγραψαν προφητικά την πτώση των Ευρωπαίων Θεών, το λυκόφως που βύθισε τον πολιτισμό μας σε ένα σκοτάδι που ακόμα περιμένει το φως. Σκέφτομαι τον Φράνζ Κάφκα, τον Τόμας Μαν και τον Μαρσέλ Προύστ. Σήμερα θα προσέθετα και τον Τζον Μάξγουελ Κούτσι σ’ αυτόν τον κύκλο προφητών.
Το κοινό τους όραμα για το αναπόφευκτο τέλος του κόσμου –όχι του πλανήτη αλλά του μοντέλου των ανθρώπινων σχέσεων– και της ανατροπής της κοινωνικής συνοχής, είναι σοκαριστικά επίκαιρο για τον σύγχρονο άνθρωπο στο εδώ και στο τώρα. Για μας που ζούμε μετά το τέλος του κόσμου. Που ζούμε με τα εγκλήματα και τις συγκρούσεις που ξεσπούν καθημερινά παντού με τέτοια ταχύτητα που ούτε τα πανταχού παρόντα Μ.Μ.Ε. δεν μπορούν πλέον να παρακολουθήσουν. Αυτές οι εκλάμψεις γρήγορα γίνονται ενοχλητικές και εξαφανίζονται ανεπιστρεπτί από τους ειδησεογραφικούς τίτλους. Αισθανόμαστε ευάλωτοι, τρομαγμένοι και εγκλωβισμένοι. Δεν είμαστε πλέον ικανοί να κτίσουμε πύργους και τα τείχη που επιμόνως ορθώνουμε δεν μας προστατεύουν πλέον από τίποτα –αντιθέτως, απαιτούν προστασία και φροντίδα που απομυζούν μεγάλος μέρος της ενέργειας μας. Δεν έχουμε πλέον το σθένος να προσπαθούμε να διακρίνουμε αυτό που βρίσκεται πίσω από τις πύλες και πίσω από τα τείχη. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος ύπαρξης του θεάτρου κι εκεί ακριβώς πρέπει να αναζητά τη δύναμη του. Να διεισδύει στο εσωτερικό, εκεί όπου απαγορεύεται.
«Ο μύθος επιδιώκει να εξηγήσει το ανεξήγητο. Καθώς αναδύεται από ένα φόντο αλήθειας, οφείλει να επιστρέψει στο ανεξήγητο» –με αυτό τον τρόπο περιέγραψε ο Κάφκα τη μετουσίωση του μύθου του Προμηθέα. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι οι ίδιες λέξεις θα όφειλαν να περιγράφουν το θέατρο. Και αυτό το είδος θεάτρου που θεμελιωμένο στην αλήθεια βρίσκει την ολοκλήρωσή του στο ανεξήγητο, εύχομαι σε όλους τους εργάτες του θεάτρου, της σκηνής και της πλατείας και το εύχομαι με όλη μου την καρδιά.

Βιογραφικό Σημείωμα:
Ο Krzysztof Warlikowski (Κριστόφ Βαρλικόφσκι), ένας από τους πιο προβεβλημένους σκηνοθέτες της γενιάς του, γεννήθηκε στην Πολωνία το 1962. Σε συνεργασία με τη σκηνογράφο Małgorzata Szczęśniak (Μαλγκορζάτα Σέσνιακ), δημιουργούν μοναδικές θεατρικές εικόνες. Με τη μέθοδο της δουλειάς του, οδηγεί τους ηθοποιούς του να αγγίξουν τα βαθύτερα στρώματα της δημιουργικότητάς τους. Έχει δημιουργήσει μια νέα σκηνική ανάγνωση του Σαίξπηρ και μια ανατρεπτική ερμηνεία των αρχαίων ελληνικών τραγωδιών, όντας επίσης γνωστός για το σκηνοθετικό ανέβασμα σύγχρονων συγγραφέων. Η παραγωγή της παράστασης Καθαροί πιά της Σάρα Κέην το 2002 στο Φεστιβάλ της Αβινιόν και στο Φεστιβάλ de Théâtre des Amériques στο Μοντρεάλ έτυχε θερμής υποδοχής. Ήταν η καθοριστική στιγμή για τη διεθνή παρουσία του Warlikowski στο θεατρικό στερέωμα.
Από το 2008 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Nowy Teatr (New Theater) στη Βαρσοβία, όπου μέχρι στιγμής έχει σκηνοθετήσει τέσσερις παραστάσεις βασισμένες σε πολυεπίπεδες διασκευές κειμένων: (Α)πολλώνια [(A)pollonia, 2009], Το Τέλος (The End, 2010), Αφρικανικές Ιστορίες από τον Σαίξπηρ (African Tales by Shakespeare, 2011) και Καμπαρέ Βαρσάουσκι (Kabaret warszawski, 2013). Τώρα εργάζεται για τη σκηνική προσαρμογή του έργου Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (In Search of Lost Time) του Μαρσέλ Προύστ. Με το Nowy, o Warlikowski δημιούργησε ένα δικό του τρόπο σκέψης για τον ρόλο και τη θέση του θεάτρου στην κοινωνία επιδιώκοντας την εμπλοκή των θεατών στις παραστάσεις του. Το μότο του για το θέατρο είναι: «Απέδρασε από το θέατρο» (Escape the theatre).
Οι θεατρικές παραγωγές του Warlikowski έχουν παρουσιαστεί στα πιο σημαντικά φεστιβάλ: Φεστιβάλ Αβινιόν, Festival Prensa de Otoño στην Μαδρίτη, Διεθνές Φεστιβάλ Εδιμβούργου, Wiener Festwochen, Next Wave Festival BAM στην Νέα Υόρκη, Φεστιβάλ Αθηνών, Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Σαντιάγο α Μιλ στην Χιλή, Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου PoNTI στο Πόρτο, XXI Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών Σεούλ στην Νότια Κορέα, Φεστιβάλ BITEF στο Βελιγράδι.
Ένα ξεχωριστό πεδίο εργασίας του Krzysztof Warlikowski είναι η όπερα. Ο Warlikowski σκηνοθετεί στις μεγαλύτερες όπερες συμπεριλαμβανομένων των La Monnaie στις Βρυξέλες, National Opera του Παρισιού και της Bayerische Staatsoper στο Μόναχο. Η προσπάθειά του για την «επανα-θεατρικοποίηση» της όπερας τον ανέδειξε σε ρηξικέλευθο σκηνοθέτη της όπερας. Μεταξύ άλλων έχει σκηνοθετήσει: Ιφιγένεια εν Ταύροις, Υπόθεση Μαρκόπουλος, Πάρσιφαλ, Η Γυναίκα χωρίς Σκιά, Μήδεια, Λούλου και πρόσφατα το Ντον Τζιοβάννι.
Ο Krzysztof Warlikowski έχει κερδίσει πλήθος βραβείων, συμπεριλαμβανομένων αυτών της Ένωσης Γάλλων Κριτικών Θεάτρου το 2003 για την παραγωγή του έργου Καθαροί πιά της Σάρα Κέην και το βραβείο για την καλύτερη ξενόγλωσση παραγωγή που έχει παρουσιαστεί στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του 2002-2003. Το 2008 οι Γάλλοι κριτικοί βράβευσαν επίσης το Άγγελοι στην Αμερική. Τιμήθηκε από το Πολωνικό παράρτημα του Τμήματος Θεατρικών Κριτικών του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου για τη διάδοση της θεατρικής Πολωνικής κουλτούρας στο εξωτερικό. Το 2006 έλαβε το βραβείο Μέγιερχολντ στην Μόσχα και τον Απρίλιο του 2008 το βραβείο X Europe «Νέες θεατρικές πραγματικότητες» στη Θεσσαλονίκη. Τον Μάιο του 2008 έλαβε από την εφημερίδα New York’s Village Voice το βραβείο Obie για τη σκηνοθεσία της παράστασης Krum του Hanoch Levin, που παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ BAM’s 25th Next Wave. Βραβεύτηκε με το “Golden Mask” για την καλύτερη ξένη παραγωγή που παρουσιάστηκε στη Ρωσία το 2011 με την παράσταση (A)pollonia του θεάτρου Nowy.
Τον Μάιο του 2012 το θέατρο Nowy τιμήθηκε με το βραβείο Diagilev στην Perm (Ρωσία) από διεθνή κριτική επιτροπή με πρόεδρο τον Gerard Mortier, για την παράσταση African Tales by Shakespeare. To 2013 έλαβε την ανώτατη γαλλική τιμητική διάκριση του Ταξιάρχη Γραμμάτων και Τεχνών.

Μετάφραση από τα αγγλικά για το Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. Νεόφυτος Παναγιώτου
Επιμέλεια μετάφρασης από τα γαλλικά για το Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. Αλέξης Αλάτσης, Ζέττα Πασπαράκη

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

"Θαύματα και Νάματα", πέντε δραματοποιημένα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη







μία θεατρική παράσταση για το Θαύμα στο Ιδιόμελο


Για 12 παραστάσεις, από την Παρασκευή 20 Μαρτίου μέχρι και την Μεγάλη Τετάρτη 8 Απριλίου του 2015 ο Χώρος Τέχνης "Ιδιόμελο" θα παρουσιάσει την θεατρική παράσταση"Θαύματα και Νάματα", βασισμένη σε 5 διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, σαν έναν διαλογισμό στην ιδέα και την πραγματοποίηση της Ανάστασης.
Οι ηθοποιοί της ομάδας του Ιδιόμελου αναπαριστούν τις Παπαδιαμάντειες μορφές διασχίζοντας το βαρύ δρόμο από την "Ξαστοχιά" και το Λάθος, στη Μετάνοια, στο λευκό και στο φως του Θαύματος, και, εν τέλει, στο φως της Ανάστασης.
Πάσχα εδώ είναι το πέρασμα από την απώλεια του εαυτού στην ανακάλυψή του, μέσα από την αναγνώριση της αδυναμίας και τη συγχώρεση.
Θαύμα εδώ είναι η κοινωνία με το "ζωντανό νερό", άλλοτε στη βρύση και στο πηγάδι, άλλοτε στον αγιασμό, κι άλλοτε σε σκιαθίτικη πηγή που αναβλύζει μέσα από τον κορμό "δέντρου χιλιετούς".








Τα διηγήματα τα Τελευταία Του Γέρου, η Τελευταία Βαπτιστική, η Χολεριασμένη, το Θαύμα της Καισαριανής και ο Αλιβάνιστος αποτελούν το σώμα κειμένου της παράστασης "Θαύματα και Νάματα". Τα ζωντανεύουν οι ηθοποιοί: Μανώλης Γιούργος, Γεωργία Δεληγιαννοπούλου, Μαριέττα Δελώτη, Πίτσα Κάτσικα, Μάιρα Μεταξά, Γιάννης Παπαθύμνιος, Εριφίλη Σαββίδου και η Μαίρη Σταγάκη.
Την παράσταση επιμελήθηκε ο Μανώλης Γιούργος
Ημέρες παραστάσεων: Για τρία Παρασκευο-Σσαββατο-Κύριακα: 20/3, 21/3, 22/3, 27/3, 28/3, 29/3, 3/4, 4/4, 5/4/15. Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν και μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα, από τη Μεγάλη Δευτέρα έως τη Μεγάλη Τετάρτη, 6/4, 7/4 και 8/4/15.
Έναρξη: 21.00
Είσοδος: 12 ευρώ,
10 ευρώ, φοιτητικό
7 ευρώ ανεργίας - ατέλεια
κρατήσεις: 210 6817042
Διεύθυνση: Χώρος Τέχνης «Ιδιόμελο», Ελευθερίου Βενιζέλου 17 & Βασιλέως Κωνσταντίνου στο Μαρούσι (πλησίον ΗΣΑΠ)
viva.gr: προπώληση εισιτηρίων




προπώληση εισιτηρίων viva.gr
http://www.viva.gr/tickets/theatre/idiomelo/thavmata-kai-namata/


Πηγές :
https://www.facebook.com/Idiomelo?fref=ts
http://idiomelo.blogspot.gr/

Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Έπεα Πτερόεντα Solo Performance του Άρη Ρέτσου, Απολλώνιο Ωδείο - Art Is Life (στα πλαίσια του Μεταπτυχιακού Κύκλου Εξειδίκευσης στη Σκηνική Πράξη)




Έπεα Πτερόεντα
Solo Performance του Άρη Ρέτσου τις 27 Φεβρουαρίου 2015
ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ ΩΔΕΙΟ - ART IS LIFE (στα πλαίσια του Μεταπτυχιακού Κύκλου Εξειδίκευσης στη Σκηνική Πράξη)













Επιμέλεια άρθρου Πετρούλα Σίνη

Έπεα Πτερόεντα
Solo Performance του Άρη Ρέτσου τις 27 Φεβρουαρίου 2015

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ ΩΔΕΙΟ - ART IS LIFE (στα πλαίσια του Μεταπτυχιακού Κύκλου Εξειδίκευσης στη Σκηνική Πράξη)

Ο διακεκριμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης Άρης Ρέτσος, εκτάκτως σε μία solo performance. Τα «Έπεα Πτερόεντα» με «μουσικά» στοιχεία, θέματα, σκηνές και ήρωες από τον στυγερό Κύκλο του Μύθου των Ατρειδών.
Ο Άρης Ρέτσος εισάγει στα θεατρικά δρώμενα πρωτοφανείς ηχοδραστικές καινοτομίες και αναβαθμίζει την αντίληψη τού αρχαίου λόγου δίχως να προδίδει τους κανόνες που τον γέννησαν.
Δίνοντας μια καινούργια διάσταση στους ρόλους και στην υποκριτική, ερμηνεύει τον Φρουρό, την Ηλέκτρα, τον Κήρυκα, τον Αγαμέμνονα, την Κλυταιμνήστρα, τον Άγγελο και με μια ειδική, κατά γενική ομολογία πρωτάκουστη τεχνική, αποδίδει την Φωνή και τον Ήχο του πολυπληθούς Χορού.
Ο Άρης Ρέτσος επεξεργάζεται τόσο λεπτά το ψυχολογισμικό «εργαλείο» του ηθοποιού, ώστε η συνείδησή της Πράξης του γίνεται κρίκος σύνδεσης της Τέχνης με τον Κόσμο.
Η παράσταση «Έπεα Πτερόεντα» είναι αποτέλεσμα πολύχρονης αναζήτησης από τον Άρη Ρέτσο. Μέσα από την ακουστική και την εκφορά του σημερινού λόγου στην αρχαία τραγωδία, ο ηθοποιός μεταχειρίζεται αόρατα στοιχεία και μας δείχνει καθαρά, πώς οι διαφορετικές φωνές, και τα αισθήματα των Ηρώων ή του Χορού με το λόγο, το ρυθμό και τη μουσική, εκφράζουν μια καινούργια, αλλά και κλασσική με έναν άγνωστο ίσως τρόπο, σχέση με το χώρο του Αρχαίου Δράματos και όχι μόνο.
Στην μουσικοηχητική φόρμα που συνεχώς εξελίσσεται, προστίθενται τώρα ένθετα ακούσματα, από διαφορετικούς πολιτισμούς, είτε σαν αντίστιξη σ’ αυτά που ακούγονται στη σκηνή, είτε αρμονικά ή και απλώς συνοδευτικά. Έτσι, ασημένιες, αλλοιωμένες, στριγγές φράσεις πιάνου παρεμβαίνουν στο λόγο της Ηλέκτρας, ένα χθόνιο, πνευστό ντιτζεριντού Αυστραλών ιθαγενών μοιράζεται τη νύχτα με τον Αγαμέμνονα, λευκός αέρας κυματίζει στις φωνές του Χορού, ενώ κρουστά γιαπωνέζικα ασημίζουν την έξοδο της παράστασης. Ιδιαιτέρως, θα πρέπει να εφιστήσουμε την προσοχή του θεατή – ακροατή στην μουσικοηχητική παρέμβαση του πιάνου που, κατά την άποψή μας, υποστηρίζει, εκφράζει και οδηγεί τον διαλογισμό των θεατών κατά τη διάρκεια μιας παράστασης, πέρα από τα δρώμενα. Σημείο που, κατά την άποψή μας πάλι, υπήρχε σε κάθε παράσταση Αρχαίου Δράματος, ως τελετουργικό εργαλείο τόσο τα δρώμενα τα επί σκηνής, όσο και για την συγκέντρωση, τη διαύγεια και άλλα πολλά, των θεατών. " Εν Θεάτρω Δημιουργική Αγωγή Δημοσίευση στις 23 Φεβρουαρίου στις 12:34 μ.μ. ·

"ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ.... "
ARIS RETSOS - solo performance
(scenes from "Agamemnon" by Aeschylus and "Elektra" by Sophokles)
https://www.youtube.com/watch?v=PsV9jC7C-Gg


https://www.youtube.com/watch?v=xUERu_A-Zb8

" Έπεα πτερόεντα "

Α)Σημείωμα του σκηνοθέτη και ηθοποιού Α.Ρέτσου
Δύο λόγια τώρα για την παράσταση ή και δελτίο τύπου θα μπορούσε να είναι η πρόταση:

η Μετρική πέρα από το Χρόνο.

Από το ρόλο μου σαν μουσικού εκτελεστή κυρίως, θα πρέπει να πω όμως αμέσως, ότι στο ταξίδι μου σ’ αυτόν το χώρο του Αρχαίου Δράματος, ή για άλλους στην ΄΄έρευνα΄΄, και για τους περισσότερους τη ΄΄μοναχική πορεία΄΄ μου, οι λέξεις και οι έννοιες Μετρική , Ρυθμός και Λόγος εμπεριέχονται διαμιας σε μία και μόνη λέξη – και αυτή είναι

η Ακουστική στα αρχαία θέατρα.

Ο λόγος επομένως και η αιτία αυτής της παράστασης έχει να κάνει περισσότερο με τον Λόγο στη Μουσική αυτή καθ’ εαυτή, που σαν μουσική παράσταση βεβαίως έχει να κάνει και με το μέτρο, αλλά σαφέστερα βέβαια, και πέρα απ’ αυτό, με το στάδιο εκείνο που βρίσκεται μετά τον Λόγο ή και μετά το μέτρο, αν μπορεί να ειπωθεί έτσι.
Πιο απλά, με τον κυματισμό του ήχου μέσα στο χώρο ενός αρχαίου θεάτρου και τί αυτός φέρει. Η Μετρική πέρα από το ρυθμό, και οι φωνές των Ηρώων, διαγράφουν ρυθμικά σχήματα στον αέρα του θεάτρου, ζωντανεύοντας σχεδόν το κάθε σημείο του χώρου.
Οι προτάσεις των μονολόγων, τα σόλα, η μία μετά την άλλη διαχέονται σε διαφορετικά σημεία από την πρώτη μέχρι την τελευταία σειρά του θεάτρου με ποικιλία στην ταχύτητα, την οξύτητα, την πυκνότητα και άλλα.
Έτσι η Μετρική ξεφεύγει από το στενό επιστημονικό πλαίσιο του τί είναι βραχύ ή μακρό και δείχνει πραγματικά την αξία της και την προσφορά της, ενώ οι κύριες, δευτερεύουσες, ή παρενθετικές προτάσεις ξεφεύγουν της γραμματικής και του συντακτικού, ίπτανται στον αέρα και παίρνουν ΄΄σειρά΄΄ ανάλογα με τον τρόπο που θα ΄΄προσγειωθούν΄΄ στο κοίλο, στα διαζώματα, οδηγώντας το αίσθημα και φωτίζοντας το πνεύμα του θεατή.
Άλλες προτάσεις φεύγουν δεξιά, άλλες αριστερά, άλλες καμπυλώνουν, άλλες σφηνώνονται στο κέντρο, χωρίς οι εκάστοτε ομιλούντες, οι Ήρωες, να αγωνιούν, να σφίγγονται ή να υποφέρουν. Η ακουστική και τα κύματα, οι φωνές που εκπέμπονται από την Ορχήστρα και γεμίζουν το Χώρο με εκπληκτικές ποικιλίες, τόνους, ταχύτητες και χροιές δεν μπορούν παρά να αγγίξουν την καρδιά και το πνεύμα του θεατή. Η απόσταση μεταξύ του Ήρωα και του θεατή εκμηδενίζεται απολύτως απλά και φυσικά, τα αισθήματα διαγράφονται ολοκάθαρα, και το σημαντικότερο, πέρα από κάθε πρόθεση.
.Θα μπορούσε κανείς να επεκταθεί υπερβολικά, για το στάδιο αυτό της Μετρικής, πέρα από το μέτρημα του Χρόνου, ή του Ρυθμού, και πως ένα κείμενο διαθλάται μέσα στον αέρα ενός θεάτρου που δονείται σαν Ηχείο, τους ήχους να περιβάλλουν τους θεατές πανταχόθεν και άλλα πολλά. Αλλά τότε, τί αξία θα είχε μία παράσταση;
Μιλώντας τέλος προσωπικά, θα πω ότι από πολύ νέος ήδη, πατώντας στον ανοιχτό χώρο του αρχαίου θεάτρου, διαισθάνθηκα ξεκάθαρα, ότι ο τρόπος του ομιλείν ή του ακούειν σε ένα τέτοιο χώρο, θα πρέπει να υποδεικνύει, να οδηγεί και να εμπεριέχει όλες τις άλλες λύσεις. Λύσεις εννοώντας τις απαντήσεις, σε αιώνων ερωτήματα και σε όλα τα ζητήματα όπως υπόκριση, όρχηση, χορός, διάλογος,μονόλογος, μουσική, τρόπος παιξίματος, αιώρησης, στάσης,κίνησης, ήθος, διάνοια, δομή, ενότητες, σύνθεσις, επεισόδια, κορυφώσεις, κάθαρση, έξοδος.

Α κ ο ύ ε ι ν Ο ρ ά σ θ α ι

Β)ΚΕΙΜΕΝΑ-ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Στην παράσταση και σε ελεύθερη επιλογή του εκτελεστή, ακούγονται αποσπάσματα είτε από τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, είτε από την Ηλέκτρα του Σοφοκλή, ενώ εμβόλιμα Χορικά από τον Σοφοκλή, δημιουργούν τις απαραίτητες τεχνικές ποικιλίες, χάριν της ροής.

Πιο απλά, ο μύθος των Ατρειδών είναι και πάλι το θέμα της παράστασης σαν συνέχεια του ΄΄Θρόνου των Ατρειδών΄΄, με διαφορετική εντελώς προσέγγιση τουλάχιστον κατά το ήθος απ’ αυτό της σχετικής παράστασης του θερινού-θερινού φεστιβάλ και άλλα πολλά.
Επικεντρώνεται μάλιστα, και μόνο, στην ακουστική δύναμη και σύνθεση των λόγων
Όλα τα κείμενα ακούγονται στη μετάφραση του Ι. Γρυπάρη.

ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ του Αισχύλου

Αγγελιοφόρος – Χορός
΄΄Ιω παλάτια βασιλικά, τιμημένα θρονιά……΄΄
– ο Αγγελιοφόρος ως προπομπός του Αγαμέμνονος προετοιμάζει την υποδοχή του βασιλιά μετά την πτώση της Τροίας
- ο Χορός, αν και επιφυλακτικός, δοξολογεί τον ερχομό του

Αγαμέμνων-Μονόλογος /Solo
΄΄Πρώτον το Άργος, και τους θεούς τους εγχωρίους, δίκαιο να χαιρετήσω........΄΄
- ο Αγαμέμνων με δυσκολία στη ρητορική προσπαθεί και ολοκληρώνει μέσες-άκρες τον λόγο του αποφαινόμενος κατά τα άλλα για τα του πολέμου, την πολιτική, την τάξη, την ηθική,τους ανθρώπους και τους θεούς.
- Χαρακτηριστικά Ήρωα: Σκληροτράχηλος, μεσήλικας, στρατηλάτης, έμπειρος, δύστροπος μα και κουρασμένος πια από τους πολέμους, δύσκαμπτος τόσο στο σώμα όσο και στη σκέψη, με φανερή δυσκολία να συντάσσει ρητορικές προτάσεις.

Κλυταιμνήστρα -Μονόλογος Πρώτος /Solo
’’Ήφαιστος’ απ’ την Ίδα στέλνοντας τρανή λάμψη.....΄΄
- Η Βουλή των Γερόντων αμφισβητεί την κατά καιρούς οιστρηλατημένη Κλυταιμνήστρα. Καχύποπτα και επίμονα τη ρωτούν και την ξαναρωτούν, αν πράγματι ήρθε το φως και η είδηση ότι η Τροία έπεσε.
- Με ευκαιρία αυτήν τη σκηνή, ο Αισχύλος δίνει άλλο ένα αριστουργηματικό κομμάτι.
- Η Κλυταιμνήστρα για να πείσει τους Γεροντες του Χορού, τους δείχνει στο έδαφος, χορεύοντας έναν τελετουργικό ίσως χορό, το ΄΄Χορο της Φωτιάς΄΄, την πορεία της φωτιάς από την Τροία ώς τις Μυκήνες.
- Θα περιοριστούμε μόνο, λέγοντας ότι η σκηνή δείχνει μία βασίλισσα να χορεύει έναν τελετουργικό χορό, περνώντας από όλα τα σημεία, τους σταθμούς που έκανε η φωτιά, στους τόπους, τα βουνά, και τους κάμπους της Ελλάδας για να φτάσει ως τις Μυκήνες.
- Ανεκτίμητο επίσης προκλασσικής εποχής, ύφους και ήθους κομμάτι.

Κλυταιμνήστρα –Μονόλογος Δεύτερος/Solo
΄΄Υπάρχει η θάλασσα, και ποιος να τη σβήσει....΄΄
- η Κλυταιμνήστρα υποδέχεται μετά από δέκα χρόνια τον στρατηλάτη, σαν σύζυγος στρατηλάτη και αρχηγός η ίδια, πλέον, κράτους.
Εξαιρετικής δομής, ισορροπίας, μουσικότητας μονόλογος, σπάνιου εθιμοτυπικού – τελετουργικού 7ου αιώνος που
έχει σαν αντίβαρο έναν άλλο μονόλογο, εκείνον της μητέρας, που θυσιάστηκε η κόρη της χάριν της εκστρατείας.

Τεχνικά:
σε αντίθεση με σχετικά άλλα αποσπάσματα στο χώρο της Τραγωδίας καμία συγκίνησις δεν διαταράσσει το τελετουργικό της υποδοχής. Το δε όποιο σχετικό συναίσθημα, υποκαθίσταται από ένα ΄΄ανοιχτό΄΄, ασύνηθες στη γυναικεία φύση, ’’ευρύστερνο΄΄ φρόνημα, ενός οίστρου, που συγκρατεί μιαν ιδιόμορφη ΄΄χαρά΄΄, που έχει μπροστά της τελικά αυτόν που χρόνια περίμενε.
Σχεδόν σοκάρει η ποιητική τάξη, η ακρίβεια και η ισορροπία στη δομή του μονολόγου.

-Χαρακτηριστικά Ηρωίδας:
βασίλισσα, γυναίκα ώριμη, στο λόγο της διακρίνουμε ανδρικά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν κρύβουν ωστόσο την γυναικεία φύση.
Εσωστρεφής και ως αρχηγός κράτους αλλά και ως άνθρωπος μέχρι τα όρια του μυστικισμού,
Πρότυπο ισχυρής γυναίκας και θρησκευτικού ηγέτη ταυτόχρονα, κατά το μητριαρχικό της εποχής, και σθένος προσωμοιάζον του ανδρείου

-Ακολουθεί Χορικό
Ακούγεται για λόγους ροής και κατ’ επιλογήν του εκτελεστή, ο κομμός της Αντιγόνης ή το 5ο Στάσιμο του ιδίου έργου στα αρχαία.

ΗΛΕΚΤΡΑ του Σοφοκλή

Ηλέκτρα – Μονόλογος / Solo
’’Ντρέπομαι αλήθεια, ω γυναίκες, αν μ’ αυτούς τους πολλούς μου τους θρήνους.....΄΄
-Η Ηλέκτρα δέκα χρόνια μετά τη φυγή του Ορέστη και το φόνο του Αγαμέμνονα έχει μεταλλαχθεί σε μοιρολογήστρα,
-Ο Χορός – κοινός νους – προσπαθεί να την καταλάβει και να την επαναφέρει στην τάξη.
-Η Ηλέκτρα, ορκισμένη να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα της Αγαμέμνονα, περιμένει τον Ορέστη. Μη έχοντας άλλη διαφυγή, σαν έγκλειστη στο παλάτι, αποφασίζει να αντιμετωπίσει το Χορό για να κερδίσει απλά χρόνο. Δοκιμασμένη σ’ αυτά, με δεξιοτεχνία, μιμείται σχεδόν τη δυστυχία της. Σαν έμπειρη μοιρολογήστρα, με άνεση σχεδόν φαίνεται να κερδίζει το Χορό. Στο σημείο όμως αυτό, της άνεσης, και στο κέντρο ακριβώς του μονολόγου, έρχεται η έκπληξη.
Χωρίς να το καταλάβει, παρασυρμένη από τη σιγουριά στην τεχνική της, αναφέρεται στη μάνα της Κλυταιμνήστρα, κατηγορώντας την. Ταυτίζεται με αυτήν, αισθάνεται αληθινά, συγκινείται, και χάνει το πλεονέκτημα της πειθούς κα.

Τεχνικά:
Υπόδειγμα άτακτου, συγχυσμένου, παραληρηματικού λόγου, ήχος, ήθος και λόγος μοιρολογήστρας, απίστευτης τεχνικής αρτιότητας, με απόλυτο τεχνικα έλεγχο δομής. Αν και το μονότονο είναι χαρακτηριστικό του μοιρολογιού, ο ποιητής σχεδόν σε κάθε πρόταση, αν και επιλέγει άλλο ρυθμό, το μοιρολογικό μονότονο τελικά κυριαρχεί.

Χαρακτηριστικά Ηρωίδας:
Νέα κοπέλα με όψη ωστόσο μεγαλύτερης σε ηλικία
Κόρη του σκοτωμένου βασιλιά Αγαμέμνονα, η οποία μετά από δέκα χρόνια θρήνων και οδυρμών, έχει αλλοτριωθεί και μεταλλαχθεί σε μοιρολογήστρα
Κατά τόπους στο κείμενο, ακούγονται, που και που, προτάσεις από το στόμα της, που θυμίζουν την κόρη εκείνη, του Αγαμέμνονα
Ορκισμένη να εκδικηθεί, σαν αλλόφρων πολεμιστής, γίνεται ο καταλύτης του μύθου.
Απο τα μέτρα και τους ρυθμούς, αντιλαμβάνεται κανείς τα όρια της Ηλέκτρας, μεταξύ της απονεννοημένης δυστυχίας, μέχρι της τρελής παραφοράς, σε γρήγορες εναλλαγές.
Ζώντας στα σκοτάδια, και έχοντας χάσει τα κοινά των ανθρώπων συναισθήματα, μέσα από το ρόλο της μοιρολογήστρας, χειρίζεται και διαλύει τους πάντες και τα πάντα .. μέχρι να έρθει ο Ορέστης.

-Ακολουθεί Χορικό

ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ του Αισχύλου
Φρουρός - Εναρκτήριος μονόλογος της Τραγωδίας .
΄΄Τους θεούς παρακαλώ, να με γλιτώνουν τέλος...’’
Φύλακας πιστός στις στέγες του παλατιού των Ατρειδών, δέκα χρόνια περιμένει το φως να έρθει από τα βουνά να φέρει την είδηση πως έπεσε επιτέλους η Τροία.
Μάταια. Το φως δεν φαίνεται.
Τεχνικά:
Όπως και στα προηγούμενα κομμάτια, το ξεδίπλωμα των προτάσεων, το άκουσμα, εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο, τα ψυχολογικά, τα σωματικά, την ψυχική και ηθική κόπωση, την δίχως ελπίδα γι αλλαγή ζωή, με έναν και μόνο τρόπο.
Ο λόγος του Φύλακα, κυριολεκτικά, χάνεται στον αέρα, χωρίς επιστροφή. Ό,τι κι αν λέει, δεν ακουμπάει πουθενά, ενώ στο κέντρο του μονολόγου του, ακουστικά, οι προτάσεις του αντηχούν των λόγων του.

Υπογραμμίζεται πάλι, ότι κατά τη διάρκεια της παράστασης ενδεχομένως ν’ αλλάξει η σειρά, ή και να επιλεγεί πιθανώς και μια άλλη σκηνή από κάποιο άλλο έργο, που δεν έχει ως τώρα ανακοινωθεί.

Solo performance
Ο ηθοποιός και μουσικός εκτελεστής ΄΄τραγουδάει΄΄ όλους τους ρόλους και τα Χορικά. Στην προσπάθειά του, φωνητικά, να προσαρμόσει τους ρυθμούς του κειμένου με το χώρο, υποστηρίζεται τεχνικά(μικρόφωνο), ενώ συνοδεύεται από εγχόρδο, που ''κρατά'', εκφράζει και μορφοποιεί ''πολλαπλώς'' τον εσωτερικό ρυθμό και κόσμο της παράστασης.

Τα σκηνικά περιορίζονται και προσαρμόζονται στο σχετικό ύφος και ζητούμενο μιας ανάλογης παράστασης.

Διάρκεια Παράστασης 75'

Σύντομο σημείωμα Σκηνοθέτη

Και φτάνουμε στην τωρινή παράσταση, και ποιος ο λόγος της,

Κατ' αρχήν η περιρρέουσα χαοτική κατάσταση, και αν έχει κανείς να πει κάτι, πρέπει να το πει εκείνη τη στιγμή, ανεξαρτήτως εποχής, γιατί δεν ξέρει στις δεδομένες συνθήκες, αν θα είναι σε θέση να το πει αργότερα... κατά τα άλλα...
...Νέος απ΄τη Σχολή μπορώ να πω, ότι μου ήταν λίγο δυσάρεστο κι απεφευγα να ασχοληθώ με την Τραγωδία, αστειευόμουν με τους θρήνους, τους οδυρμούς και τις καταστροφές κι αυτη ηταν η πρωτη φαση., Αργοτερα αναρωτηθηκα και σκέφτηκα λοιπόν ότι είναι αδύνατον όλα αυτά, που ακουγα κ εβλεπα στα θεατρα, να οδηγούνε στην Κάθαρση ,. Αυτή η απλή σκέψη, με οδηγησε στο Μέτρο που ειχε τελικα απολυτη σχεση με το συναισθημα των ηρωων ,κι ενας αλλος κοσμος ανοιξε μπροστα μου..Δουλευοντας καταρχην χρονια στο αρχαιο κειμενο και περνωντας τους ιδιους ρυθμους κατα το δυνατον στην σημερινη γλωσσα, στην συνεχεια ακουσα και ’ειδα’ μιαν αλλη τεχνη.
Πολυ προσφατα παιζοντας τυχαια με εναν αλλο τροπο,φανηκε πως οταν οι προτασεις οι λεξεις ’’φυγουν’’ απο τον ηθοποιο και ’’ανοιχτουν’’στο χωρο, στο κοιλο του θεατρου, δηλ. στον θεατη, τοτε το μετρο κ ο ρυθμος, δειχνουν την αξια τους και τι πραγματικα μπορει να ειναι και όχι τι ήταν μια παρασταση αρχαιου δραματος,, Ξαφνικα φανηκε καθαρα οτι το βραχύ ή μακρο, οι Ρυθμοί , και όλες αυτές οι τεχνικές αρτιότητες η συγγραφή και οι παρενθέσεις οι προτάσεις και τα μέτρα, ο ίαμβος και όλα τα αλλα ,δεν είναι αυτοσκοπός για τους ηθοποιούς πάνω στη σκηνή αλλα και για το κοινο ,για τον Θεατή , , Οι θρηνοι και οι οδυρμοι , δεν ακούγονται με τοσο άμεσο τρόπο, μπαίνουν σε μία δεύτερη ’’ακουστικα’’ μοίρα, για να μπορέσει να φτάσει ο θεατης στην κατανόηση κατ’ αρχήν, στη γνώση μετά, στη Μέθεξη και ισως στην Κάθαρση,
Η ακουστικη δηλ. και ο τροπος που ακουγονται ,μονολογοι λεξεις η φρασεις , ειναι το ζητουμενο χρονια, στο ταξιδι μου αυτο, και κυριος λογος φυσικα της παραστασης , με τον σχετικο τιτλο.
Τελος, θεωρώντας ’’μη προσωπική’’ την άποψη αυτή, και με απολυτη ευθυνη, προλεγοντας ή και προβλεποντας, δηλώνω οτι αν αυτη ηεκδοχη προφορας λογου, μελετηθει με προσοχη, στο μελλον, τιποτα δεν θαχει να ζηλεψει η Τραγωδια ,απο οποιο αλλο ειδος σχετικο ανα τον κοσμο (Ιαπωνια, Ινδια, Κινα, Γερμανους.κλπ)

Α. ΡΕΤΣΟΣ
Από το ιστολόγιο της εταιρείας ΠΟΛΥΩΝΥΜΟ του Άρη Ρέτσου http://retsosaris.blogspot.gr/2013/06/blog-post_9121.html

Άρης Ρέτσος- Σοφοκλέους Αντιγόνη. Aκούστε τον εδώ : https://www.youtube.com/watch?v=ChRuW9mUsTg

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ Α.ΡΕΤΣΟΥ

Άρης Ρέτσος: Στο Ηρώδειο ή και πουθενά (περιοδικό Ελληνικού Φεστιβάλ)

Οι Αθηναίοι - Άρης Ρέτσος (LIFO)
Ο Άρης Ρέτσος στο χάος της κυκλοφορίας στο www.lifo.gr



Ο Άρης Ρέτσος είχε στα 25 του όσα λίγοι καλλιτέχνες θα μπορούσαν να έχουν. Επιτυχία στην τηλεόραση με τον ρόλο του φυματικού στο θαυμάσιο σίριαλ «Αστροφεγγιά», συμμετοχή σε πολλές από τις ταινίες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (Ποιοτικού Κινηματογράφου, αδόκιμα) μερικές από τις οποίες είναι μυθικές. Έπαιξε μεταξύ άλλων στους «Απέναντι», στην «Μανία», «Το Μπορντέλο» και στην «Φωτογραφία» του Παπατάκη μία από τις 5 καλύτερες ταινίες, κατά την άποψή μου, του ελληνικού κινηματογράφου. Εγκατέλειψε όλα αυτά για να ασχοληθεί τα τελευταία είκοσι χρόνια με το θέατρο και την αρχαία τραγωδία κυρίως με έναν δικό του μοναδικό τρόπο, απολαυστική εμπειρία για όποιον είχε την τύχη να την παρακολουθήσει. Όταν μετά από μια σύντομη γνωριμία πριν λίγα χρόνια τον ρώτησα αν σκέφτεται να σταματήσει την πειραματική δουλειά του και να γυρίσει ατον κινηματογράφο ή την τηλεόραση, αφού κατάφερε τόσα όλα αυτά τα χρόνια, μου είπε «τρελλός είσαι; τα επόμενα είκοσι χρόνια, από τα 40 έως τα 60, θα αποδώσουν αληθινά καρπούς οι δημιουργικές μου προσπάθειες όλων αυτών των χρόνων».
Με την ελπίδα ότι θα τον πείσουμε να ξαναγυρίσει έστω και για λίγο στον κινηματογράφο για να παίξει κάποιους ρόλους που κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να παίξει ή έστω για να σκηνοθετήσει, που ξέρω ότι το θέλει πολύ, ακόμα και αν αυτά που οραματίζεται είναι κάπως δύσκολα να αποδοθούν κινηματογραφικά (π.χ. Βιζυηνός, Ποιός ήταν ο φονέας του αδερφού μου;) του ευχόμαστε κάθε επιτυχία σε ότι κάνει, που εμείς θα παρακολουθούμε συστηματικά και θα αναδεικνύουμε. (Γ.Κ.)
στο camerastyloonline https://camerastyloonline.wordpress.com/2008/06/12/aris_retsos/
όπως και στοιχεία του βιογραφικού του παρακάτω όπου και συμπληρώθηκαν από το  http://www.tragadramaschool.gr/index.php/theachers/teachersbios/202-retsos.html ,από το ιστολόγιο του ιδίου :  http://retsosaris.blogspot.gr/search/label/%CE%86%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%A1%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%82 καθώς και από την έχων την επιμέλεια του άρθρου :

Ο Άρης Ρέτσος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το Δεκέμβριο του 1957.

Ήρθε στην Ελλάδα στις 17-1-1973 ημέρα Τετάρτη, ώρα 7.37


ΣΠΟΥΔΕΣ… μαθητικά χρόνια .

Προσγειώνεται, στην ελληνική γη, το βράδυ εκείνο του Γενάρη, μόνος του πετώντας, ένας 15χρονος μαθητής από την Αίγυπτο, και άγνωστο γιατί, με συνοδεία των αρχών φεύγει πάραυτα από το αεροδρόμιο , με κατεύθυνση τον Πειραιά, για κάποιον λένε σχετικό έλεγχο ,...δικτατορίας γαρ, και ..1973, ..... πάντως..... ...ένα χρόνο μετά τον βρίσκουμε μαθητή πάλι σε γυμνάσιο κάπου στην Πάτρα, τον επόμενο Αγρίνιο, με σαξόφωνο εκεί στη Φιλαρμονική της πόλης, και μπάλα στον Παναιτωλικό, να συμβάλλει κι αυτός μεσ' ένα τσούρμο παικτών, στην προπόνηση για μεταγραφή του Πέτρου Μίχου στον Ολυμπιακό, η πάλι να μαζεύει καπνά ξημερώματα στα γύρω χωριά, και ακούει ροκ στην λίμνη της Τριγχωνιδος ..... ενώ από την Αλεξάνδρεια, το Κάιρο, τον Πειραιά, το Αγρίνιο, και την Πάτρα, ο δεκαεπταετής Α.Ρέτσος βρίσκεται αίφνης μιαν πρωίαν με το πηλίκιον του, και για δυο συναπτά έτη να χαιρετάει την έπαρσην της ελληνικής σημαίας ως μαθητής τώρα.... στο Ναυτικόν Γυμνάσιον της.. Ιθάκης του Οδυσσέα.....στα Επτάνησα.... από όπου και απεφοίτησεν επιτέλους το 1977, ... επιλέγοντας την κατεύθυνση .....του ηθοποιού, ...και σαν καλλιτέχνης,,..και σε διλλημα μέχρι σήμερα αν έπραξε καλώς....η αν έπρεπε να δεχθεί την πρόταση της Παναχαικης για παίκτης της, αρχίζει τότε λένε το κάπνισμα...
...Τώρα βέβαια αν ο ίδιος ο Οδυσσεύς ,ή ακόμα και ο αλεξανδρινός μέγας ποιητής και συντοπίτης, φευ του Α.Ρετσου, όρισαν, το νησί αυτό και μόνον, την Ιθάκη, ως φτάσιμο, και προορισμό του ταξιδιού τους, αυτά ουδόλως φαίνεται να εμπόδισαν τον νεαρό Ρέτσο εις την πορεία του, μια κι από την Ιθάκη ξεκινάει και εις τας Αθήνας έρχεται......

ΕΙΣ ...ΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

.. όπου Αθηναίος πλέον και σπουδαστής της δραματικής τέχνης, αλλά και αυτής των μετακινήσεων, αλλάζει... ανά έτος και σχολή, από την σχολή Κατσέλη πρωτοετής, στην σχολή Χατζίκου δευτεροετής, ενώ τέλος ολοκληρώνει τις σπουδές του στη σχολή Βεάκη απ΄ όπου και αποφοίτησε, απορών πώς, αριστούχος,....και ημέραν Πέμπτη 25 Ιουνίου 1980 και ώρα 15.20 ακριβώς.

Στο θέατρο

1981 Συμμετέχει στο «Μακρύ Ταξίδι της Μέρας Μέσα στη Νύχτα» του Ευγένιου Ο’ Νηλ , με τον θίασο της Έλσας Βεργή
1982 «Σάρα τα παιδιά ενός κατώτερου θεού», με το θίασο της Έλλης Λαμπέτη .
Στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κρήτης, Η τύχη της Μαρούλας, Κατζούρπος κ.α.

Στον Κινηματογράφο και την Τηλεόραση

Από το 1981 έως το 1986 συμμετέχει στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση στις ταινίες:
«Απέναντι» του Γ. Πανουσόπουλου,


H  ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου "Απέναντι" στην καλύτερη σκηνή της με τον Άρη Ρέτσο. Kι όπως γράφει το Το κανάλι του χρήστη DECADENCE78 που ανέβασε το βίντεο " Ο Άρης Ρέτσος είναι απ΄οτους λίγους Έλληνες ηθοποιούς που θα μπορούσαν να παίξουν στον κινηματογράφο. Το απέδειξε και αποχώρησε... ":
https://www.youtube.com/watch?v=jiQ4OTGE8uk

Δείτε όλη τη ταινία εδώ : https://www.youtube.com/watch?v=uk0_sqU_I0g
Ένας μονόχνοτος νεαρός, που περνά όλη του τη μέρα κλεισμένος στο σκοτεινό του δωμάτιο παρατηρώντας μ’ ένα τηλεσκόπιο τους ανθρώπους των γύρω πολυκατοικιών, συγκεντρώνει το ηδονοβλεπτικό του ενδιαφέρον σε μια παντρεμένη. Ανάμεσά τους θ’ αρχίσει να αναπτύσσεται μια περίεργη σχέση τηλεφωνικής επικοινωνίας και ανταλλαγής βλεμμάτων, έως τη στιγμή που η γυναίκα αποφασίζει να κάνει το δραστικό βήμα και, από αντικείμενο θέασης, να γίνει υποκείμενο δράσης και να εισβάλει μέσα στο χώρο του παρατηρητή της.

«Μανία» του Γ. Πανουσόπουλου,




Δείτε τη ταινία εδώ : https://www.youtube.com/watch?v=7fgrcnY6oj4

Η ηρωίδα της ταινίας, η Ζωή, μένει σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη, όπως η Αθήνα. Αποτελεί κομμάτι μιας αναπτυσσόμενης τεχνοκρατικής κοινωνίας ενώ ταυτόχρονα νιώθει κλεισμένη στο ατομικό της καβούκι χωρίς διέξοδο. Κανείς απ’ αυτούς που την ξέρουν -ούτε η ίδια βεβαίως– θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί τη μεταμόρφωσή της εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα στον Εθνικό Kήπο. Το δράμα εκτυλίσσεται στη μικρή ζούγκλα που θα μείνει για πάντα περικυκλωμένη από τη μεγάλη τσιμεντένια ζούγκλα της πόλης. Η Ζωή θα χάσει εκεί μέσα τον εαυτό της. Χωρίς ταυτότητα, χωρίς απολύτως κανένα σκοπό, είναι πια ένα γνήσιο στοιχείο της φύσης και θα σκορπίσει τον όλεθρο στην ήρεμη ζωή του πάρκου, με καταστρεπτικές συνέπειες

«Μπορντέλο» του Ν. Κoύνδουρου
«Φωτογραφία» του Νίκου Παπατάκη, μία ταινία που συγκαταλέγεται στις 10 καλύτερες του ελληνικού κινηματογράφου,




Ένας νεαρός φεύγει στη διάρκεια της δικτατορίας για το Παρίσι, όπου ζητά βοήθεια από ένα μοναχικό και σχεδόν μισάνθρωπο μακρινό συγγενή του, που έχει εργαστήριο επεξεργασίας γούνας. Μαζί του κουβαλά τη φωτογραφία μιας τραγουδίστριας που την παρουσιάζει σαν αδελφή του, δημιουργώντας έτσι μια σειρά από παρεξηγήσεις, οι οποίες τον παρασύρουν σ’ ένα φαύλο κύκλο με αλλεπάλληλα ψέματα και φαντασιώσεις. Μια αλληγορική ιστορία με τη μορφή σύγχρονης τραγωδίας, γύρω από τις «παρεξηγήσεις» και τις απάτες της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, ιδωμένη από την οπτική ενός Έλληνα της διασποράς

«Χώμα και Νερό» τηλεταινία του Νίκου Κάσδαγλη σε σκηνοθεσία Φ.Βιανέλλη

«Αστροφεγγιά» (1981) στην τηλεοπτική σειρά του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου όπου υποδυόμενος το ρόλο του φυματικού νέου Πασπάτη έγινε γνωστός στο ευρύ τηλεοπτικό και θεατρικό κοινό της εποχής.

Δείτε τα επεισόδια από το κανάλι του χρήστη kribstavros  https://www.youtube.com/playlist?list=PLHzE2lxY6YfyojNaNusmK8oXxcinD9h8E

Το 1985 ωστόσο... ο πολλά υποσχόμενος νεαρός πρωταγωνιστής Άρης Ρέτσος με ασυνήθιστη το λιγότερο για τα δεδομένα της εποχής του επιλογή απομακρύνεται από το θεατρικό καθώς και από τον κινηματογραφικό χώρο ενώ προσανατολίζεται αποφασιστικά στην εκπαίδευση και έρευνα των κανόνων της τέχνης του ηθοποιού, της υποκριτικής εν γένει και του Αρχαίου Δράματος ειδικότερα.

Μάλιστα καθώς ακούγεται, τότε είναι που άρχισε να εξασκείται συστηματικά, στην ήπια βεβαίως, πλην όμως, πολεμική τέχνη, του tai chi chuan.

Αρχαίο Δράμα

Από το 1985 έως το 1992 ασχολείται αποκλειστικά με τη μελέτη και έρευνα του Αρχαίου Δράματος και την τέχνη του ηθοποιού μέσα από τους ρυθμούς και τα μέτρα των αρχαίων ποιητικών κειμένων.

Το 1992-93 και μετά από επταετή απουσία από τα θεατρικά δρώμενα εμφανίζεται... πάλι... ο ίδιος... με ένα έγχορδο όργανο επί σκηνής – ερμηνεύοντας στο Θέατρο «ΕΜΠΡΟΣ» και στην «Ανοιχτή Δοκιμή», αποσπάσματα από την τραγωδία του Σοφοκλή «Αίας» στο Αρχαίο Κείμενο!
Σ’ αυτήν την παράσταση, γίνεται φανερό για πρώτη φορά επίσης, ότι η «μουσική», το μέτρο και ο ρυθμός καθορίζουν απόλυτα την Ερμηνεία στο Αρχαίο Δράμα, τη σκηνοθεσία, την κινησιολογία κτλ

Η πρόταση αυτή ακούγεται ότι έτυχε θερμής μάλλον υποδοχής αιφνιδιάζοντας λίγο το θεατρόφιλο κοινό, λέγεται δε μάλιστα ότι και ο ίδιος ο Μάνος Χατζηδάκις, σαν απλός θεατής της εν λόγω παράστασης, πρότεινε αμέσως να συμπεριληφθεί ο Αίας του Α.Ρέτσου στη δισκογραφική παραγωγή του «Σείριου».

Φωτογραφίες από "ΑΝΤΙΓΟΝΗ", "ΑΙΑΣ"





Το 1993-94 από το χώρο της σκηνοθεσίας αυτή τη φορά, εμφανίζεται πάλι , επιλέγοντας το Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο και σκηνοθετεί το νεοελληνικό έργο του Δ. Κεχαϊδη «Το Τάβλι».

Trailer "ΤΟ ΤΑΒΛΙ" του Δ. Κεχαίδηhttps://www.youtube.com/watch?v=oNt0Zz8Lbig








Το 1995 ιδρύει την θεατρ. Εταιρεία «Πολυώνυμο» και με κεντρικό πρόσωπο το Χορό της Αρχαίας Τραγωδίας, παρουσιάζει στο θέατρο Σφενδόνη αποσπάσματα από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή με τίτλο «Αντιγόνης Χορός».

Το 1996 συμμετέχει στη διεθνή συνάντηση ποίησης «Μύρισε το Άριστον» στο Ηρώδειο σε σκηνοθεσία της Μάγιας Λυμπεροπούλου, με χορικά από τον Αίαντα του Σοφοκλή.

Το 1998 συμμετέχει στη Διεθνή Συνάντηση Θεάτρου των πολιτιστικών εκδηλώσεων του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών, «Το Αρχαίο Δράμα στην Ανατολή», με την παράσταση «Αντιγόνης Χορός».

Το 1998 συμμετέχει στις πολιτιστικές εκδηλώσεις του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών, στη Διεθνή Συνάντηση Θεάτρου Το Αρχαίο Δράμα στην Ανατολή, με την παράσταση «Αντιγόνης Χορός»

Το 1999 – 2000 παρουσιάζει την παράσταση «Στροφές Αντιστροφές από τον Σοφοκλή» και συνεργάζεται με το Μουσικό Σύνολο Σκαλκώτα και μουσική διεύθυνση Μίλτου Λογιάδη πάνω σε έργα του Γ. Ξενάκη

Το 2001 στο «StudioBuhne» και στα πλαίσια του Ελληνογερμανικού θεατρικού φεστιβάλ στην Κολονία της Γερμανίας, παρουσιάζει την παράσταση «Στροφές Αντιστροφές» από έργα του Σοφοκλή.

Παράλληλα από το 1993 ως το 2001 συμμετέχει σε πολιτιστικές εκδηλώσεις και φεστιβάλ καθώς και σε σεμινάρια σχετικά με την τέχνη του θεάτρου και του αρχαίου δράματος  στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Πάτρα, Ιθάκη, Τρίπολη, Κρήτη κ.λπ…. ενώ συνεχίζει και μετά από 10 χρόνια, καθώς φαίνεται να εξασκείται συστηματικά πια, στην ήπια, αμυντική βεβαιότατα,πλην όμως, πολεμική τέχνη , tai chi chuan... και να... καπνίζει!(φωτό)

Ο Άρης Ρέτσος στο χάος της κυκλοφορίας


ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΥΚΛΟΣ
Ο ρυθμός και το μέτρο στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Από το 2001 ο Α.Ρέτσος συνεχίζοντας την έρευνα στο χώρο του Αρχαίου Δράματος, αλλάζει τώρα, εντελώς κατεύθυνση.

Επικεντρώνεται στη σύγχρονη πλέον ελληνική γλώσσα, και αποκλειστικά στην όποια δυνατότητα, οργανικής μεταφοράς, σε αυτήν, του μέτρου και του ρυθμού, στην ερμηνεία της τραγωδίας, και στην αναβάθμιση ενδεχομένως της υποκριτικής τέχνης, στο Αρχαίο Δράμα.

Arthur Rimbaud «Αίμα Κακό»


Το 2008, και με την ίδια οπτική, σκηνοθετεί και ερμηνεύει ο ίδιος, σε μια σόλο performance, το ποιητικό κείμενο του Arthur Rimbaud «Αίμα Κακό».


2009 Ακριβοθώρητος και αυστηρός ο Άρης Ρέτσος, επανέρχεται στο Θέατρο Πορεία με το «Αίμα Κακό».
Δείτε το τρέιλερ : https://www.youtube.com/watch?v=tgHD7_-gsEs

Μια νύχτα που το φως είχε κοπεί δέχτηκε τον M. Hulot και του μίλησε για τον τρόπο που ζει τη ζωή και την Τέχνη του, την παράξενη φάρα των Αθηναίων και κάτι ξημερώματα που μοιάζουν με ευλογία.

Eδώ στο θέατρο Σοφούλη στη Θεσσαλονίκη με το «Αίμα Κακό» : https://www.youtube.com/watch?v=4ToRWnLDbcE

2010 Η παράσταση "ΤΟ ΤΑΒΛΙ" στο θέατρο "ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΙΧΗ"
https://www.youtube.com/watch?v=4KbZVZS-Tnw

2011 Άρης Ρέτσος  “ΘΡΟΝΟΣ ΑΤΡΕΙΔΩΝ” Ηρώδειο Φεστιβάλ Αθηνών

Διαβάστε για την παράσταση : https://camerastyloonline.wordpress.com/2011/07/06/video-aris-retsos-thronos-atreidon-irodeio-5-7-2011-xeirokrotima-telous/
«Θρόνος Ατρειδών»



Στις 5 Ιουλίου 2011, το «Πολυώνυμο» και ο Α.Ρέτσος σε συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Αθηνών, παρουσιάζει στο Θέατρο Ηρώδου Αττικού μια συρραφή σκηνών από το μύθο των Ατρειδών με τον τίτλο «Θρόνος Ατρειδών».



Σε αυτήν την παράσταση,...

σε σκηνοθεσία,.... μουσική,.... κινησιολογία,....




διδασκαλία,....



σκηνογραφία κλπ...


τέλος πάντων, ...



του Α.Ρέτσου...



έγινε τουλάχιστον φανερό...στο ευρύ κοινό,...


αλλά...



και σε ολόκληρο το θίασο...




η δυνατότητα τέλος πάντων,....που έχει.... το μέτρο...




και ο.... ρυθμός.... στη σύγχρονη....Τέχνη.



2012 «Αίμα Κακό» του A. Rimbaud με τον Άρη Ρέτσο στο Θέατρο Αλκμήνη, https://www.youtube.com/watch?v=LILQoYkl86c

Από το 2011 μέχρι σήμερα,καθώς φαίνεται, ο Α.Ρέτσος, καπνίζοντας.... λιγότερο, συνεχίζει σε μικρότερη βέβαια κλίμακα τα σεμινάρια, 
καθώς και... την άσκηση, μη γνωρίζοντας, απ’ ότι ακούγεται,  και ο ίδιος πια, σε ποια ακριβώς Τέχνη, σκοπεύει λένε να εμφανιστεί και πάλι, μόνος στη Σκηνή,... σύντομα κιόλας! Απόδειξις ορίστε.....

ΑΡΗΣ ΡΕΤΣΟΣ " Έπεα Πτερόεντα.. "
Μια... ΄΄μουσική΄΄ παράσταση... και όχι μόνον..
Φωτογραφίες της παράστασης " Έπεα Πτερόεντα " έγχρωμες
Φωτογραφίες της παράστασης " Έπεα Πτερόεντα " ασπρόμαυρες
polywnymo@gmail.com

http://retsosaris.blogspot.gr/




Άγγελος Τερζάκης, Ο Σταυρός και το Σπαθί.



Άγγελος Τερζάκης, Ο Σταυρός και το Σπαθί.
Τραγωδία με θέμα τον θανάσιμο αγώνα μεταξύ Κωνσταντίνου ΣΤ΄ και της μητέρας του Ειρήνης. 
http://www.orizontesbooks.gr/catalog/product_info.php?products_id=5571
Ακούστε το στη Ραδιοφωνική προσαρμογή του Γκίκα Μπινιάρη και Σκηνοθεσία Γιώργου Θεοδοσιάδη. "Θέατρο 1966"
Παίζουν με τη σειρά που ακούγονται Ιορδάνης Μαρίνος, Διονύσης Παγουλάτος, Δημήτρης Βεάκης, Φοίβος Ταξιάρχης, Όλγα Τουρνάκη, Έλσα Βεργή, Γκέλυ Μαυροπούλου, Γιώργος Μετσόλης Λαμβάνουν επίσης μέρος Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Νίκος Κούρκουλος, Δημήτρης Ντουνάκης, Ορφέας Ζάχος, Κώστας Σκαρλής, Χρήστος Βαρδίκος, Γιαννάκης Μάνδηλας




Ο σταυρός και το σπαθί (1939) Εθνικό Θέατρο: Κεντρική Σκηνή


Αριστερά: Σπύρος Ολύμπιος (Β΄ Σπαθάριος), Κώστας Παππάς (Γ΄ Σπαθάριος), Γιάννης Βεάκης (Α΄ Σπαθάριος). Μπροστά στην κολώνα: Άρης Μαλλιαγρός (Θεοφύλακτος), Μάνος Κατράκης (Αέτιος). Πίσω τους: Ελένη Ζαφειρίου (Η πριμικηρία), Νέλλη Μαρσέλλου (Μια ζωστή), Τιτίκα Νικηφοράκη (Μαρία). Στο κέντρο: Κατίνα Παξινού (Ειρήνη, η Αθηναία). Δεξιά, στα σκαλοπάτια: Αλέξης Μινωτής (Κωνσταντίνος ο Στ΄), Ιωάννης Αυλωνίτης (Νικήτας), Θάνος Κωτσόπουλος (Ο Καλόγερος), Μήτσος Λυγίζος (Πέτρος), Γεώργιος Ταλάνος (Θεόδωρος), Αλέκος Δεληγιάννης (Ιωάννης). Θίασος.
Κατίνα Παξινού (Ειρήνη, η Αθηναία).



Πρώτη παραγωγή
Θεατρική περίοδος: 1938-1939

19/04/1939 - 15/05/1939 Εθνικό Θέατρο, Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, Αθήνα, Ελλάδα

Μπροστά: Αλέξης Μινωτής (Κωνσταντίνος ο Στ΄). Στο κέντρο: Νικόλαος Ροζάν (Δαμιανός), Γκίκας Μπινιάρης (Ένας εκατόνταρχος), Γεώργιος Ταλάνος (Θεόδωρος), Αλέκος Δεληγιάννης (Ιωάννης). Θίασος.

Αιμίλιος Βεάκης (Σταυράκιος), Κατίνα Παξινού (Ειρήνη η Αθηναία), Βάσω Μανωλίδου (Θεοδότη).



Στο κέντρο: Θάνος Κωτσόπουλος (Ο Καλόγερος). Θίασος.


Αριστερά, μπροστά: Κατίνα Παξινού (Ειρήνη, η Αθηναία). Πίσω της: Νίκος Παρασκευάς (Θεόδωρος ο Στουδίτης). Δεξιά του, διαγωνίως: Τιτίκα Νικηφοράκη (Μαρία), Ελένη Ζαφειρίου (Η πριμικηρία). Στο κέντρο: Αιμίλιος Βεάκης (Σταυράκιος). Τρίτος από δεξιά: Νίκος Χατζίσκος (Β΄ Μαντατοφόρος). Δίπλα του: Γκίκας Μπινιάρης (Ένας εκατόνταρχος). Θίασος.


Αριστερά, μπροστά: Γιάννης Βεάκης (Α΄ Σπαθάριος), Μάνος Κατράκης (Αέτιος), Άρης Μαλλιαγρός (Θεοφύλακτος). Πίσω, στο κέντρο: Ελένη Ζαφειρίου (Η πριμικηρία), Νέλλη Μαρσέλλου (Μια ζωστή), Τιτίκα Νικηφοράκη (Μαρία). Στον θρόνο: Κατίνα Παξινού (Ειρήνη, η Αθηναία). Κάτω δεξιά: Αιμίλιος Βεάκης (Σταυράκιος). Γονατιστός, πλάτη: Αλέξης Μινωτής (Κωνσταντίνος ο Στ΄). Θίασος.
Αλέκος Δεληγιάννης (Ιωάννης), Γεώργιος Ταλάνος (Θεόδωρος), Αλέξης Μινωτής (Κωνσταντίνος ο Στ΄), Νικόλαος Ροζάν (Δαμιανός).

Τίτλος: Ο σταυρός και το σπαθί
Είδος: Νεοελληνικό Θέατρο | 20ός αιώνας | Υπαρξιακό Θέατρο | Ιστορική Τραγωδία
Έτος: 1939
Συγγραφέας: Άγγελος Δ. Τερζάκης

Συντελεστές

Ο σταυρός και το σπαθί Σκηνοθεσία: Δημήτρης Ροντήρης
Σκηνογραφία: Κλεόβουλος Κλώνης
Ενδυματολόγος: Αντώνης Φωκάς
Διεύθυνση ορχήστρας: Γεώργιος Λυκούδης

Διανομή

Ο σταυρός και το σπαθί
Ειρήνη, η Αθηναία Κατίνα Παξινού
Κωνσταντίνος ο Στ΄, γιος της Αλέξης Μινωτής
Θεοδότη Βάσω Μανωλίδου
Μαρία Ρένα Ροζάν
Μαρία Τιτίκα Νικηφοράκη
Σταυράκιος (Λογοθέτης "του δρόμου") Αιμίλιος Βεάκης
Αέτιος Μάνος Κατράκης
Νικηφόρος (Γενικός λογοθέτης, αργότερα Νικηφόρος ο Α΄) Γεώργιος Γληνός
Δαμιανός, άρχοντας εικονομάχος Νικόλαος Ροζάν
Θεόδωρος, άρχοντας εικονομάχος Γεώργιος Ταλάνος
Πέτρος, άρχοντας εικονομάχος Μήτσος Λυγίζος
Ιωάννης, άρχοντας εικονομάχος Αλέκος Δεληγιάννης
Θεόδωρος ο Στουδίτης Νίκος Παρασκευάς
Νικήτας, αρχηγός της βασιλικής φρουράς Ιωάννης Αυλωνίτης
Ένας αστρολόγος Ηλίας Δεστούνης
Θεοφύλακτος Άρης Μαλλιαγρός
Ο κάπελας Στέλιος Βόκοβιτς
Η γυναίκα του κάπελα Μάχη Γαβριηλίδου
Η πριμικηρία Ελένη Ζαφειρίου
Μια ζωστή Νέλλη Μαρσέλλου
Πρωτοσπαθάριος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος
Α΄ Σπαθάριος Γιάννης Βεάκης
Β΄ Σπαθάριος Σπύρος Ολύμπιος
Γ΄ Σπαθάριος Κώστας Παππάς
Ένας δέκαρχος Κώστας Παππάς
Ένας εκατόνταρχος Γκίκας Μπινιάρης
Ο Καλόγερος Θάνος Κωτσόπουλος
Α΄ Λαϊκός Τηλέμαχος Λεπενιώτης
Β΄ Λαϊκός Μιχάλης Καλογιάννης
Α΄ Μαντατοφόρος Στέλιος Βόκοβιτς
Β΄ Μαντατοφόρος Νίκος Χατζίσκος
Γ΄ Μαντατοφόρος Νικόλαος Πασχαλίδης
Ένας δαδούχος -
Τρεις φονιάδες -
Στρατιώτες -
Κουβικουλάριοι -
Ζωστές -
Καλόγεροι -
Λαός -


Προγράμματα: 1

 Εθνικό Θέατρο: Κεντρική Σκηνή | 19/04/1939 - 15/05/1939
Περιεχόμενα: Συντελεστές, Διανομή, Σημειώματα συντελεστών, Φωτογραφίες συντελεστών
Γλώσσα: Ελληνική


Θεωρητικά κείμενα
Τίτλος: Το δράμα και η ιστορία Συγγραφέας: Άγγελος Δ. Τερζάκης

 Ξεφυλλίστε το πρόγραμμα





Δημοσιεύματα: 2

 Τίτλος: Χ.τ.
Συντάκτης: χ.σ.
Είδος: Ρεπορτάζ
Γλώσσα: Ελληνική
Ημερομηνία: 08/09/1938
Έντυπο: Εφημερίδα
Τίτλος εντύπου: Αθηναϊκά Νέα
Στήλη: Θεατρικά νέα
Εικονογράφηση: ΟΧΙ

 Δείτε το δημοσίευμα


 Τίτλος: Χ.τ.
Συντάκτης: χ.σ.
Είδος: Ρεπορτάζ
Γλώσσα: Ελληνική
Ημερομηνία: 08/09/1939
Έντυπο: Εφημερίδα
Τίτλος εντύπου: Αθηναϊκά Νέα
Στήλη: Θεατρικά νέα
Εικονογράφηση: ΟΧΙ

 Δείτε το δημοσίευμα



http://www.nt-archive.gr/playDetails.aspx?playID=347